Zakrzewo położone jest w gminie Kłecko, 20 km na północny zachód od Gniezna. Malowniczo usytuowane koło rzeki Wełnianki przebiegającej niedaleko drogi z Kłecka do Sławna, to kolejne charakterystyczne wyróżniki okolicznego krajobrazu.
Najstarszą wzmianką o Zakrzewie - z 1566 roku - jest skarga dziedzica na Stanisława Czarnkowskiego dotycząca zniszczenia zboża.
Jako szczególnie ważny dla tej miejscowości kronikarze odnotowali początek XVIII wieku, kiedy to dobra zakrzewskie stały się własnością rodu Miaskowskich herbu Bończa.
W 1750 roku Zakrzewo przechodzi we władanie rodu Węsierskich herbu Belina. Pierwszym właścicielem był Kazimierz sędzia ziemski tucholski. Po nim ziemię zakrzewską odziedziczył syn Mikołaj, stolnik gnieźnieński, a następnie syn jego Wincenty.
Ostatnim z tego rodu był Albin hr. Belina - Węsierski urodzony 12 kwietnia 1812 roku w Zakrzewie. Z powodzeniem można go określić mianem pozytywistycznego bohatera pracy organicznej. Był dobrym gospodarzem. Dużo podróżował, a doświadczenia agrarne, szczególnie z Francji, przenosił na rodzimy grunt. Gospodarstwo hodowlane i rolne pozostawił na bardzo wysokim poziomie. Brał czynny udział w życiu politycznym, walczył w Powstaniu Listopadowym. Pasjonował się historią i archeologią. Powodowany patriotyzmem i umiłowaniem Ojczyzny wykupił w 1856 roku od rządu pruskiego Ostrów Lednicki, aby uchronić go przed zniszczeniem. On także zadecydował o wzniesieniu zespołu pałacowego w Zakrzewie. Budowniczym tych obiektów był prawdopodobnie mieszkaniec Gniezna Ludwik Ballenstaedt. Zgodnie z respektowaną regułą w majątkach Wielkopolskich Albin hr. Węsierski postanowił zbudować najpierw zespół zabudowań folwarcznych, obory, owczarnię oraz gorzelnię (sam w tym czasie mieszkał w starym osiemnastowiecznym dworze), a następnie oficynę o neogotyckich formach z przeznaczeniem na cele mieszkalne oraz stajnię.