Łopienno

Najstarsze wzmianki o Łopiennie pochodzą z 1283 r. W następnych wiekach wieś była własnością szlachecką. Na początku XVI wieku jej właścicielem był Andrzej Zakrzewski, wojewoda kcyński. Dzięki jego staraniom w 1519 r. król Zygmunt Stary nadał miejscowości prawa miejskie wraz z przywilejem organizowania cotygodniowych targów i dwóch jarmarków rocznie. Na przełomie XIII i XIV w. został ufundowany kościół p.w. św. Katarzyny. W roku 1520 na miejscu pierwotnego kościoła wzniesiono nową drewnianą świątynię z fundacji Piotra Czarnkowskiego, starosty kłeckiego i kcyńskiego. Kościół spłonął w 1675 r. w pożarze, który strawił także część miasteczka. Na jego miejscu z fundacji dziedzica Adama Smuszewskiego, stanęła nowa barokowa świątynia. Uroczysta konsekracja była w roku 1686. Świątynia ta służy łopieńskiej parafii po dziś dzień. Drewniana dzwonnica stojąca obok kościoła powstała w 1832 r. Kościół i dzwonnica są prawdziwymi perełkami Łopienna. Miasteczko rozrastało się. Ciekawostką jest fakt, że pod koniec XVIII w. aż 18 rodzin trudniło się szewstwem. W momencie utracenia praw miejskich, na skutek m.in. ogromnego pożaru w roku 1888, Łopienno liczyło około 1000 mieszkańców.

Na stacji kolejowej w Łopiennie, która jest położona nieco na północ od samej wsi, niedaleko miejscowości Gącz, miały miejsce działania militarne prowadzone przez powstańców z  Kłecka oraz miejscowych ochotników podczas Powstania Wielkopolskiego. W trakcie bitwy między Niemcami a Polakami stacja kilka razy przechodziła z rąk do rąk. Akcja w Łopiennie miała duże znaczenie dla sytuacji powstańców w Gnieźnie. Zablokowanie linii kolejowej spowodowało szybsze poddanie się Niemców w Zdziechowie oraz wstrzymanie dalszych transportów niemieckich w kierunku Gniezna.