Najstarszy zapis, który mówi o Łubowie, pochodzi z roku 1325. W wiekach XIII i XIV było własnością Dryjów zwanych też Sobiejuchami. Mieszkali oni prawdopodobnie w gródku, który znajdował się wśród łąk nad Małą Wełną. Do dziś pozostało po nim grodzisko. Była to osada służebna, nazwę zawdzięczająca łubnikom, którzy darli z drzew lipowych łuby (kora). Z łubów wytwarzało się, jak pisze Zygmunt Gloger, pałuby, czyli budy na wozach królewskich. Następnie w XV w. przeszło na własność możnego rodu wielkopolskiego - Górków. W XVI w. Łubowo znów zmieniło właściciela, przeszło na własność Dobieszewskich. W latach 1608 - 1609, zaraza zdziesiątkowała ludność Łubowa, jednak kres jego świetności położył najazd Szwedów w roku 1656. Zostało wtedy całkowicie zniszczone. W roku 1680 zostali sprowadzeni osadnicy z Niderlandów i Niemiec, a część wsi, w której zamieszkali nazwano Łubowskimi Olędrami. Łubowo stało się jedną ze stacji dyliżansowych. W roku 1660 zbudowano drewniany kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja, a w 1720, z fundacji kolejnych właścicieli - rodziny Lutomskich - dobudowano do niego kaplicę i wykończono wnętrze w stylu barokowym. Jako piękny zabytek stoi do dziś. Więcej o nim możesz poczytać tu.
Od 1887 roku kiedy to Niemcy zakazali nauki religii w języku polskim coraz narastał opór Polaków. Pierwszego września 1906 roku łubowskie dzieci rozpoczęły strajk szkolny. Mimo drakońskich kar w postaci aresztowań i bardzo wysokich grzywien, płaconych przez rodziców strajkujących dzieci, nie udało się Niemcom złamać strajku. Trwał on do 19 marca 1907 roku. Po odzyskaniu niepodległości, część Niemców wyjechała. Mimo trudnej sytuacji materialnej łubowianie wybudowali mleczarnię, szkołę, powstało też wiele zakładów rzemieślniczych, zaczęto tworzyć administrację polską.
Źródło: www.lubowo.pl
